“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 31)

“อาป๊าครับ ผมเหนื่อยจังเลยครับ”

ผมรู้สึกเหนื่อยมากๆ เลยครับ “อาป๊าครับ ผมควรจะทำอย่างใดดี ผมจะเอาตัวรอดอย่างใดดี แล้วผมจะรอดได้อย่างใดครับอาป๊าครับ” ในบางวัน ผมรู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า และรู้สึกหมดหวังกับชีวิตจริงๆ ครับ ผมยังไม่รู้เลยว่า ผมจะอยู่รอดต่อไปได้อย่างใด ผมจะแก้ปัญหาของตัวเองได้อย่างใด

ผมอยากกลับไปเป็นเด็กจริงๆ ครับ เพราะในตอนนั้นผมไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องใดๆ เลยครับ คุณพ่อคุณแม่ท่านเป็นคนช่วยเหลือ และช่วยจัดการให้หมดเลยครับผม

“ทุกวันนี้ วันๆ ผมได้แต่หลอกตัวเอง ผมพยายามทำเหมือนกับตัวเองมีความสุข ทำเป็นดีใจแม้ว่าในบางช่วงขณะนั้น ผมรู้สึกเครียด และเป็นกังวลกับอนาคตเป็นที่สุด” เราเหมือนกับพยายามหลอกตัวเองให้สามารถผ่านพ้นกับเหตุการณ์ต่างๆ เหล่านี้ไปให้ได้ในแต่ละวันจริงๆ

“เราอยากทำให้ดีที่สุด เราอยากทำให้คุณพ่อคุณแม่ดีที่สุด ถ้าอะไรที่เราพอจะทำได้เพื่อคุณพ่อคุณแม่ (ถ้าเรามีโอกาส) เราอยากจะทำให้คุณพ่อคุณแม่ดีที่สุดเท่าที่เราพอจะทำให้กับท่านทั้ง 2 ได้ครับ” ในช่วงที่ผ่านมา เราอาจจะมีข้อบกพร่องบ้าง มีดื้อบ้าง และอาจจะยังทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรให้กับคุณพ่อคุณแม่ ดังนั้น ถ้าเราพอมีโอกาส เราจึงอยากทำให้คุณพ่อคุณแม่ดีที่สุด

“คุณพ่อคุณแม่ท่านเหนื่อยเพื่อผมมาเยอะมากๆ เลยครับผม”

ทฤษฎีการประหยัดแม้ว่าจะช่วยประหยัดได้จริง แต่มันก็มีค่าใช้จ่ายอื่นๆ ที่ยังรออยู่อีกมากมายเลยครับ บวกกับโครงสร้างรายได้ที่ได้รับในแต่ละวันก็ไม่สม่ำเสมอ และปรับเปลี่ยนไปตลอดเวลา ขณะที่ค่าใช้จ่ายของเรานั้นเป็นแบบคงที่เสียมากกว่า ดังนั้น แม้ว่าเราจะประหยัดค่าใช้จ่ายส่วนตัวลงอีกสัก 20-50 เปอร์เซ็นต์ ก็ยังไม่สามารถช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในส่วนที่เป็นแบบคงที่ได้เท่าที่ควร เพราะค่าใช้จ่ายแบบคงที่นั้นยังคงมีเท่าเดิม และอาจจะเพิ่มขึ้นในอนาคต

“แล้วเราจะอยู่รอดได้อย่างใด” ในแต่ละวัน เราเหมือนกับนั่งหลอกตัวเองจริงๆ บางวันก็มีความสุข บางวันก็นั่งทุกข์ใจ แม้ว่าเราจะพยายามทำใจให้ยอมรับกับชะตากรรมที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน (เราพยายามซื้อความสุขเพื่อหลอกตัวเอง) อีกทั้งยังพยายามคิดทบทวนถึงบทเรียน และทฤษฎีต่างๆ ที่เราเคยเรียนมา และมีโอกาสนำมาใช้บ้างในช่วงที่ผ่านมา แต่เอาเข้าจริงก็อาจจะใช้ได้ไม่เต็มร้อย และที่สำคัญ ยังอาจจะไม่ค่อยส่งผลบวกต่อเราเท่าที่ควร

คิดๆๆๆๆๆๆ และพยายามดึงสติกลับมาเป็นระยะๆ สุดท้ายเมื่อเรามีสติ และเรื่องจริง คือ เราไม่สามารถหลีกหนีความจริงเหล่านี้ไปได้ “ผมก็ได้แต่คาดหวังว่า สักวันหนึ่งเราจะต้องก้าวผ่านเหตุการณ์ต่างๆ เหล่านี้ไปให้ได้”

เราต้องผ่านมันไปให้ได้ “แม้ว่ามันจะไม่ง่าย แต่เราจะต้องพยายามผ่านมันไปให้ได้ เพื่อคุณพ่อคุณแม่ของเรา” เราต้องทำให้ได้ และทำให้ดีที่สุด

คุณพ่อช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ

คุณพ่อช่วยให้ผมสามารถก้าวผ่านปัญหาต่างๆ เหล่านี้ไปให้ได้ด้วยนะครับผม

ผมเคยมีความมั่นใจในตัวเอง (ในอดีต) ว่า “You Hold Your Future In Your Hands” หรือคิดในแบบง่ายๆ ว่า เราเป็นคนกำหนดอนาคตของตัวเอง (หรือกำอนาคตไว้ในมือเรา) แต่เมื่อระยะเวลาผ่านไปจนถึงตอนนี้ ผมคิดว่า รูปแบบที่ผมเคยคิดนี้อาจจะใช้ไม่ได้แล้วกับผม และอาจจะเปลี่ยนมาเป็น “Who Hold Your Future? หรือคิดในใจแทนว่า ตกลงแล้วใครเป็นคนกำหนดชีวิตคุณกันแน่ “ทำไมเราถึงไม่สามารถก้าวข้ามปัญหาต่างๆ เหล่านี้ไปได้สักที”

“เงินทำไมจึงหมุนไป ทำไมจึงหมุนไป จากตัวเรา”

(บันทึกความทรงจำเมื่อวันจันทร์ที่ 06 กรกฎาคม 2563)