“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 30)

บนถนนเจริญนคร ซอย 35 ในช่วงหลายสิบปีก่อน กับความทรงจำมากมายที่ได้เรียนรู้ ได้รับ และได้เป็นต้นแบบในการดำเนินชีวิต จากเด็กวัยซนที่วิ่งเล่นอยู่บนถนนสมเด็จเจ้าพระยา บริเวณชุมชนชาวตลาดสมเด็จเจ้าพระยา คลองสาน (บ้านเก่า และบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กับบ้านของคุณตา และคุณน้าๆ) ในช่วงวัยเด็ก

และคุณพ่อคุณแม่ได้ย้ายบ้านมาอยู่ที่บนถนนเจริญนคร ซอย 35 โดยบ้านหลังนี้เป็นที่อยู่อาศัย และเป็นสถานที่ตั้งโรงงานผลิตไข่เยี่ยวม้า จัดจำหน่ายทั่วประเทศ และประสบการณ์ในวัยรุ่นของผมได้เริ่มต้นจากบ้านที่อยู่บนถนนเจริญนคร ซอย 35 แห่งนี้มากมาย

“ประสบการณ์ในแต่ละช่วงนั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ประสบการณ์ในช่วงเวลาดังกล่าวนั้นเป็นประสบการณ์ต่อเนื่องตั้งแต่วัยเด็กเล่นซน เข้าสู่วัยรุ่น และวัยเริ่มต้นทำงานใหม่ๆ ของผม ซึ่งถ้าเปรียบเทียบกับในยุคนี้แล้ว เราให้คะแนนยุคนั้นสนุกสุด แม้ว่าจะมีเหนื่อยบ้าง มีทุกข์ใจบ้าง มีว้าวุ่นใจบ้าง แต่เราก็ขอยกคะแนนทั้งหมดให้กับยุคนั้น เพราะเป็นยุคที่เรามีความสุขมากกว่า”

เราได้รับประสบการณ์มากมายในช่วงนั้น โดยเฉพาะประสบการณ์ในช่วงวัยรุ่นที่เราได้ช่วยงานคุณพ่อคุณแม่ และช่วยงานที่โรงงานผลิตไข่เยี่ยวม้าของบ้านเราเอง “ประสบการณ์ในช่วงนั้นสนุกมากๆ และเราไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้ว่าเราจะต้องทำงานหนักในบางวัน อีกทั้งเรายังมีโอกาสได้เดินทางไปศึกษาต่อในต่างประเทศ ที่ Western Australia ประเทศออสเตรเลีย โดยที่ WA นี้ทำให้เราได้รับประสบการณ์ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งเลยทีเดียว”

จะว่าไปแล้วในช่วงเวลาดังกล่าวก่อนที่เราจะเดินทางไปศึกษาต่อในต่างประเทศ เวลาส่วนใหญ่ของผมในสมัยนั้น โดยเฉพาะช่วงเวลาปกติหลังเลิกเรียน หรือวันหยุดภาคเรียน ถ้าเราไม่ติดภารกิจด้านการเรียน เราจะทุ่มเทเวลาว่างไปกับการช่วยงานคุณพ่อคุณแม่ และโรงงานผลิตไข่เยี่ยวม้าของเรา โดยในแต่ละวันเรารู้สึกว่า “เรามีความสุข” และเราสนุกที่ได้ช่วยงานคุณพ่อคุณแม่ และมีโอกาสเดินทางออกไปช่วยส่งไข่เยี่ยวม้ากับพี่ๆ (พี่ๆ ที่มาช่วยงานที่บ้าน) ในแต่ละวัน (มีทั้งที่ส่งในกรุงเทพฯ และปริมณฑล) รวมถึงเดินทางไปส่งขนส่งไข่เยี่ยวม้าไปต่างจังหวัด (บรรจุไข่เยี่ยวม้าใส่ลังไม้ และส่งขนส่งไปจังหวัดต่างๆ เกือบทั่วประเทศ)

หรือในบางครั้งและบางโอกาส เราได้มีโอกาสเดินทางไปพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ไปช่วยส่งไข่เยี่ยวม้าให้กับท่านลูกค้าในสถานที่ต่างๆ ซึ่งบรรยากาศในช่วงนั้น เรารู้ว่ามันสนุก อบอุ่น และยิ่งนึกถึงช่วงเวลาดังกล่าวแล้วยิ่งทำให้เราหวนคิดถึงและรักคุณพ่อคุณแม่เป็นที่สุด

ประสบการณ์ชีวิตในช่วงนั้นสอนให้เรารู้ซึ้งถึงบทเรียนของการใช้ชีวิต และการขอเงินคุณพ่อคุณแม่มาใช้ในแต่ละวัน โดยเงินที่คุณพ่อคุณแม่หามาให้เรานี้ เราได้เห็นว่าคุณพ่อคุณแม่ท่านต้องเสียเหงื่อมากน้อยแค่ไหนในการทำงานแต่ละวัน “ถึงได้เงินมาให้เรา ทำให้เรามีเงินสำหรับใช้จ่ายในแต่ละวันในสมัยนั้น”

เราเห็น และได้เห็นว่า “คุณพ่อคุณแม่ท่านเหนื่อย แต่ท่านก็มีความสุขที่ได้ช่วยกันสร้างโรงงานผลิตไข่เยี่ยวม้าของท่านเอง” เราเองก็พลอยได้รับอานิสงส์ว่า “เป็นลูกเถ้าแก่ เจ้าของโรงงานผลิตไข่เยี่ยวม้า จัดจำหน่ายทั่วประเทศครับผม”

ครั้นเมื่อเข้าสู่วัยทำงานเต็มวัย เมื่อเทียบกับสมัยก่อนแล้ว เรายังปลื้มใจกับประสบการณ์ในสมัยก่อนมากกว่า เพราะประสบการณ์ชีวิตในช่วงวัยทำงานเต็มวัยนั้นช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง อีกทั้งรูปแบบการทำงานของเราก็เปลี่ยนไป จากเราเองเป็นผู้ผลิตสินค้า (เป็นเจ้าของโรงงาน) และปิดกิจการอย่างถาวรในช่วงวิกฤตเศรษฐกิจ และหันมาทำงานประจำแทน

“เราอาจจะชินกับรูปแบบการทำงานในแบบเจ้าของโรงงาน” ดังนั้น เราจึงต้องใช้เวลาปรับตัวอย่างมากเมื่อเราหันมาทำงานประจำแทน และเมื่อเราได้รับประสบการณ์จากการทำงานประจำมาสักพักนึงแล้ว เราได้รับโอกาสใหม่ และได้เริ่มเข้าสู่วงการสื่อสารมวลชน และวงการพีอาร์ต่อไป ซึ่งกราบเรียนตามตรงว่า “ประสบกาณ์ในแต่ละช่วงนั้นแตกต่างกันอย่างมาก” แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือประสบการณ์ชีวิตที่เราได้รับจากประสบการณ์ในการทำงานในแต่ละวัน หรือในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านมา

“เราสามารถแยกความต่างได้อย่างชัดเจน และได้เห็นมุมมองจากการทำงานที่แตกต่าง” ดังนั้น เราจึงรู้สึกว่า ประสบการณ์ชีวิตที่เราได้รับในแต่ละช่วงนั้นค่อนข้างแตกต่างกันอย่างมาก แต่ถ้าเราสามารถย้อนเวลาได้ เราอยากย้อนเวลากลับไปอยู่ในช่วงวัยรุ่น โดยเราได้ช่วยงานโรงงานผลิตไข่เยี่ยวม้าของคุณพ่อคุณแม่เรา และเราคิดว่า เราอาจจะสามารถผันรายได้บางส่วนของเรามาช่วยเหลือโฆษณาในรายการวิทยุอันเป็นที่รักของคุณพ่อคุณแม่และเราได้  เราจะได้อุ่นใจว่า “ในแต่ละเดือนเราจะได้มีรายได้เพียงพอ หรือสอดคล้องกับรายจ่าย และเราสามารถจัดรายการวิทยุได้อย่างสนุกโดยปราศจากความทุกข์ในเรื่องการหาโฆษณาในแต่ละเดือนต่อไป”

(บันทึกความทรงจำเมื่อวันเสาร์ที่ 27 มิถุนายน 2563)