“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 17)

ขำๆ กับจดหมาย (ขอย้อนหลังกลับไปในช่วงปี 2558)

ผมแปลกใจ พอดีคุณพ่อมาถามว่า ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งต่อว่าว่าคนทั้งหมู่บ้านเค้าสมเพชบ้านผม เห็นแก่ตัวที่สุด นุ่งขาวห่มขาวแต่ใจทราม ทำดีไปก็ไม่ได้บุญ กันท่าไม่ให้คนจอดรถ วางของรกรุงรังเต็มไปหมดนั้น เมื่อใด คือ เมื่อวันที่ 05 กุมภาพันธ์ 2558 ที่ผ่านมา

เห็นเรื่องคนสมเพชนี้เริ่มมีคนพูดถึง ดีใจที่ได้อยู่ในครอบครัวน่าสมเพชนี้จังเลยครับ

เราถูกมองว่า “เป็นผู้ร้าย” เป็นคนเห็นแก่ตัว เป็นคนไม่ดี เป็นคนที่ชอบเอาเปรียบคน และที่สำคัญ เป็นคนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นมานานแล้วครับ

เราถูกยัดเยียดปัจจัย และเหตุผลต่างๆ นาๆ มานานมากๆ แล้วครับในช่วงที่ผ่านมา

แต่เราไม่เคยท้อหลังจากที่เราได้รับการยัดเยียดในเหตุ และปัจจัยต่างๆ เหล่านี้ในช่วงที่ผ่านมา (มันไม่สนุกหรอกครับกับเรื่องเหล่านี้ และการเข้าใจผิดต่อคุณพ่อคุณแม่และครอบครัวเราครับ) ในขณะเดียวกัน เราเองดีใจที่ได้รับจดหมายฉบับนี้เพิ่มมาอีก 1 ฉบับ และเมื่อนึกถึงจดหมายฉบับนี้ทีใดก็ได้แต่กราบขอบพระคุณในความกรุณาที่ช่วยแนะนำ กราบขอบพระคุณที่สุดเลยครับผม

จดหมายฉบับนี้คอยเตือนใจเรา และครอบครัวเราเสมอมานะครับผม

เราภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกคุณพ่อคุณแม่ และเรามั่นใจว่า เราทำดีที่สุดตามคำสั่งสอนที่เราได้รับจากคุณพ่อคุณแม่ทั้ง 2 ท่านนี้

เราขอน้อมรับในความคิดเห็นที่แตกต่าง และยึดมั่นในความดีที่เราได้รับการสั่งสอนมาเช่นกัน

คุณพ่อคุณแม่ท่านสอนเราเสมอว่า “เราคงไปห้ามความคิดเห็นของคนอื่นได้ยาก” ผมเห็นด้วย และมองว่าเป็นเรื่องจริงครับ และขอน้อมรับในสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมา โดยไม่ขอแก้ตัวแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่เราพูดอาจจะไม่มีใครเชื่อ หรืออยากจะเชื่อแต่อย่างใด ขณะเดียวกัน สิ่งที่เห็นก็อาจจะไม่ได้เป็นอย่างสิ่งที่รับรู้ รับทราบ หรือเคยได้ยินมาเช่นกัน

มีเรื่องขำขันมากมายพูดถึงครอบครัวเรา เมื่อฟังไปนานๆ ก็เพลิดเพลินดี และเมื่อนึกถึงทีใดก็ได้แต่นั่งขำๆ กันในครอบครัว

ทิ้งท้าย เราคงไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจเราได้ แต่เราสามารถทำให้คุณพ่อคุณแม่พอใจในตัวเราได้

(บันทึกความทรงจำครั้งแรกเมื่อวันเสาร์ที่ 25 เมษายน 2558 และมีการบันทึกเพิ่มในวันพฤหัสบดีที่ 07 พฤษภาคม 2563)