“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 3)

ในช่วงที่ผ่านมา กับคำสอนของหลวงปู่พระครูสุนันท์ที่ท่านเคยสอนในช่วงหลายสิบปีก่อน โดยท่านสอนให้ท่องจำเสมอว่า พ่อแม่คือบูรพาจารย์ของลูก พ่อแม่คือเทวดาของลูก พ่อแม่คือพระพรหมของลูก พ่อแม่คือพระอรหันต์ของลูก เราเป็นลูกต้องทำให้ท่านทั้ง 2 ภูมิใจในความเป็นลูก อย่าทำให้ท่านเสียใจ เป็นบาป เมื่อเราตายไปแล้วจะได้ไม่ตกนรก คำสอนนี้ทำให้เราในฐานะลูกพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อคุณพ่อคุณแม่ของลูกนะครับ สิ่งใดที่เราเคยทำผิดพลาดไปแล้ว ลูกขอกราบขอประทานโทษ และกราบขอประทานอภัย และกราบขออโหสิกรรมให้กับลูกด้วยนะครับผม ด้วยรักคุณพ่อคุณแม่ที่สุดเลยนะครับผม

คุณพ่อคุณแม่ท่านเหนื่อยมากๆ กว่าจะเลี้ยงผมให้เติบใหญ่มาจนถึงทุกวันนี้ เรายังจดจำภาพบรรยากาศในสมัยก่อนได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะคุณแม่เตรียมอาหารเช้าให้เรารับประทานก่อนเดินทางไปโรงเรียน ขณะที่คุณพ่อจะขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่งส่งเราไปโรงเรียนตั้งแต่สมัยเด็กๆ ตั้งแต่เริ่มเรียนอนุบาล เข้าประถม และมัธยมต้น ภาพบรรยากาศเหล่านี้ยังคงติดตรึงในหัวใจเราเสมอมา

รวมถึงภาพบรรยากาศสมัยที่บ้านทำไข่เยี่ยวม้า เราจะเห็นคุณพ่อคุณแม่ท่านเหนื่อยมากๆ ไหนจะเหนื่อยจากงานที่ทำในแต่ละวันแล้ว ยังต้องมานั่งเหนื่อยใจกับเราอีกในวันที่เราดื้อ ซน และก่อเรื่องเดือดร้อนเกือบจะวันเว้นวันเลยทีเดียวในสมัยเด็กๆ ภาพเหล่านี้แม้ว่าจะผ่านมานานแสนนาน แต่ในความรู้สึกเราตอนนี้มันเหมือนกับเพิ่งผ่านมาไม่กี่นาทีเท่านั้นเองครับ

เท่าที่ผมจำความได้จนถึงขณะนี้ ผมและคุณแม่รู้สึกเหมือนและตรงกันว่าคุณพ่อท่านใจดีที่สุด ใครเดือดร้อนมาหาท่าน น้อยครั้งที่เราจะเห็นท่านปฏิเสธ โดยท่านจะพยายามหาวิธีช่วยเหลือเสมอมา คุณพ่อท่านเป็นผู้ให้ในใจเราเสมอมาเลยนะครับผม ท่านใจดีที่สุดเลยครับในความคิดของผมและคุณแม่ครับ

“ท่านไม่เคย หรือแทบจะไม่เคยปฏิเสธใครเลยครับ”

(บันทึกความทรงจำเมื่อวันเสาร์ที่ 29 กุมภาพันธ์ 2563 และมีการบันทึกเพิ่มในวันเสาร์ที่ 18 เมษายน 2563)