คิดถึงคุณตา : (ภาค 15)

เมื่อนึกถึงภาพในวัยเด็กซนของผม ในวัยนั้นถือได้ว่าซนมากๆ เลยทีเดียว และมีความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างยิ่ง โดยถ้ามีวันหยุด และไม่ต้องเดินทางไปโรงเรียน หรือตามคุณพ่อคุณแม่มาที่โรงงานไข่เยี่ยวม้า แถวๆ ถนนเจริญนคร ผมมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงเช้า-บ่ายวิ่งเล่นอยู่ที่บ้านของคุณตาเป็นหลัก และมีวิ่งไปบ้านของน้าสาวบ้าง บ้านอากู๋สี่บ้าง รวมถึงบ้านเพื่อนของคุณตา คุณพ่อ และคุณแม่ที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับบ้านของคุณตาบ้างในบางครั้งครับ

สำหรับสถานที่อีก 1 สถานที่ที่ผมยังพอจำภาพในอดีตได้ไม่ลืม เนื่องจากผมชอบวิ่งเข้าไปหาอาเหล่าแปะ หรือ “อาเหล่ากังแปะ” ซึ่งท่านเป็นเพื่อนสนิทของคุณตาอีกท่านหนึ่ง โดยถ้าวันไหนที่บ้านของอาเหล่าแปะท่านเปิดประตู (ในบางครั้ง) ผมชอบวิ่งเข้าไปหาท่านและกราบขออนุญาตพูดคุยกับท่าน (ในภาษาเด็กซนของเราไม่รู้ว่าไปซนอะไรกับอาเหล่าแปะบ้างหรือเปล่าในสมัยนั้น) เนื่องจากบ้านของ “อาเหล่ากังแปะ” หรือ อาเหล่าแปะ นั้นจะอยู่ถัดจากบ้านของคุณตา ขณะที่บ้านของ “อาอี้แปะฮุ้ง” นั้นจะอยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้านของคุณตา และอยู่ฝั่งเดียวกับศาลเจ้าพ่อกวนอู บริเวณชุมชนชาวตลาดสมเด็จเจ้าพระยา คลองสาน ครับผม  

ภาพบรรยากาศในสมัยก่อนในบริเวณชุมชนชาวตลาดสมเด็จเจ้าพระยา และบริเวณใกล้เคียงกับบ้านของคุณตานั้น ยังเป็นภาพความรู้สึกที่เรายังคงสามารถรับรสสัมผัสได้ถึงความสุข แม้ว่าจะจำได้เพียงบางส่วนเท่านั้น (เนื่องจากเรายังเด็กพอสมควร) ดังนั้น เมื่อมานั่งรี้อฟื้นความจำ และไล่เรียงลำดับภาพความจำอีกครั้งหนึ่งในขณะนี้ ทำให้เรายังพอจำภาพในอดีตได้เพิ่มมากขึ้น

ผมยังพอจำภาพบ้านของอาเหล่าเจ็ก หรือ “อาชั่งเจ็ก” ได้ เพราะต้องเดินผ่านบ้านของอาเหล่าเจ็กทุกครั้งเวลาเดินทางมาบ้านของคุณตา โดยบ้านของอาเหล่าเจ็ก หรือ “อาชั่งเจ็ก” นั้นจะอยู่ใกล้ๆ กับบ้านของ “อากู๋ปอ” บ้าน “คุณป้ายาน” และบ้านของ “อาอี้ออน” ครับ (อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกันครับผม)

ดังนั้น เวลาเดินทางไปบ้านของคุณตา เราจึงรู้สึกมีความสุขและอบอุ่น (ปราศจากความกลัว) เพราะผู้ใหญ่หลายๆ ท่านจะรู้จัก และคุ้นเคยกับผมเป็นอย่างดี มีเพื่อนๆ ของคุณพ่อ และคุณแม่บางท่านเวลาเจอผมในปัจจุบัน ยังติดเรียกชื่อเล่นของผมว่า “เฮาดี้” อยู่เลยครับ (เพราะสอดคล้องกับชื่อน้ำดื่มยี่ห้อหนึ่งในสมัยก่อนครับผม) โดยจริงๆ แล้วชื่อเล่นของผม คือ “เฮา” เฉยๆ ครับ

นึกถึงภาพในอดีตช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข และยังคงฉายให้เห็นอยู่เรื่อยๆ ในความทรงจำกับภาพบ้านไม้ 2 ชั้นหลังเดิมที่มีเรื่องเล่ามากมายของคุณตา โดยเฉพาะมุมชั้น 2 บริเวณหน้าต่างที่บ้านของคุณตานั้น เป็นอีก 1 มุมโปรดที่ผมชอบมากๆ เลยครับ และเป็นมุมที่ช่วยบอกเล่าถึงประวัติศาสตร์ในช่วงวัยเยาว์ได้เป็นอย่างดี เมื่อเราจ้องและมองลงมาที่ชั้น 1 หรือบนถนนหน้าบ้านของคุณตา รวมถึงการนั่งรอภายในบ้าน โดยรอว่าคุณตาจะกลับมาถึงบ้านหลังจากออกไปทำธุระเมื่อใด เพราะในความรู้สึก คือ คิดถึงคุณตาครับผม (พร้อมกับมีความตั้งใจอีกนิดที่ไม่อายเลยถ้าจะบอกว่า อยากขอเงินคุณตาไปซื้อขนม เพราะเงินที่คุณพ่อคุณแม่ให้มานั้นหมดแล้วครับในความคิดของเด็กซนในขณะนั้น) ด้วยรัก เคารพ และคิดถึงคุณตาเสมอมานะครับ คุณตา คือ มายฮีโร่ของผมครับ