“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 27)

รู้สึกเหงาๆ เพราะถ้าเป็นช่วงสมัยก่อน คุณพ่อท่านเป็นห่วง และท่านจะหมั่นถามไถ่เราเป็นประจำว่า บริษัทฯ นั้น ช่วยสนับสนุนโฆษณาหรือยัง บริษัทฯ นี้ ให้การสนับสนุนหรือยัง บริษัทฯ นั้นโฆษณาใกล้หมดหรือยัง และมีการประสานและติดต่อไปขอสนับสนุนหรือยัง รวมถึงถ้าบริษัทฯ ไหนที่คุณพ่อท่านพอจะช่วยพูดคุยได้ ท่านยินดีและจะรีบช่วยประสานให้ในทันที

“คุณพ่อท่านนอกจากจะเป็นห่วง และเป็นกังวลแล้ว ท่านยังหมั่นสอบถามเราเป็นประจำ” ท่านบอกว่า ท่านอยากจะช่วยผม แต่ท่านไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มากกว่านี้ ยกเว้นช่วยสอบถาม และหมั่นถามไถ่เราเพื่อช่วยเตือนให้เราอย่าลืม และรีบประสานเพื่อกราบขอให้บริษัทฯ ต่างๆ ช่วยสนับสนุนโฆษณา เพราะท่านบอกว่า “ท่านเป็นห่วงผม”

บางครั้งเรายังมีการแซวคุณพ่อเลยว่า “คุณพ่อสอบถามแล้วครับ คุณพ่อเพิ่งถามไปเมื่อไม่กี่วันเองครับ อีกทั้งยังแซวคุณพ่อเลยว่า เสียดายถ้าคุณพ่อเป็นผู้บริหารบริษัทฯ ผมจะได้กราบรบกวนขอให้คุณพ่อช่วยเซ็นให้หน่อยนะครับ เพราะคุณพ่อท่านใจดีที่สุดเลยนะครับ รับรองคุณพ่อไม่ปฏิเสธ และช่วยสนับสนุนผมอย่างแน่นอนครับผม” เป็นการหยอกล้อกันเล่นในครอบครัว

บ่อยครั้งที่คุณพ่อท่านรับทราบข่าวว่า บริษัทฯ นั้นงดให้การสนับสนุน หรือบางบริษัทฯ ขอยกเลิกการสนับสนุนนั้น “คุณพ่อท่านจะรู้สึกเครียด และเป็นกังวล เพราะท่านรู้ว่า เรามีรายได้ทางเดียวในขณะนี้ และยังไม่สามารถหารายได้ทางอื่นมาชดเชยทางนี้เลย ท่านจึงรู้สึกเป็นกังวลอย่างยิ่ง” โดยเราได้แต่ปลอบใจ และบอกกับคุณพ่อว่า “คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง หรือเป็นกังวลนะครับ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ เพราะผมไม่ต้องการให้คุณพ่อเครียด”

ครั้นถึงวันนี้ ในวันที่คุณพ่อไม่อยู่แล้ว “เรารู้สึกเหงาๆ และอยากได้ยินเสียงคุณพ่ออีก แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้วครับ”

คิดถึงคุณพ่อนะครับ คิดถึงน้ำเสียง และเรื่องเล่าต่างๆ ของคุณพ่อนะครับ (เมื่อก่อนเราอาจจะไม่เคยรู้สึกแบบนี้ แต่พอถึงวันนี้ เรารู้สึกโหยหาโอกาสเดิมๆ อีกครั้ง)

คุณพ่อท่านใจดี และท่านชอบช่วยเหลือ และให้โอกาสกับท่านกัลยาณมิตรของคุณพ่อเสมอครับ ท่านเป็นต้นแบบให้เราเดินตามท่านโดยไม่รู้ตัว โดยเราอาจจะได้รับการซึมซับแบบค่อยเป็นค่อยไป และค่อยๆ ใช้เป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต และการใช้ชีวิตตั้งแต่เด็กจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในวันนี้อย่างไม่รู้ตัวเลยครับผม

คุณพ่อคุณแม่และผมเคยมีโอกาสนั่งคุยกัน และบอกกันเสมอว่า “เสียดายที่เรายังไม่มีธุรกิจหลักอื่นๆ มาช่วยสนับสนุนรายการวิทยุของเรา ถ้ามี เราอาจจะช่วยแบ่งปันกำไร หรือรายได้บางส่วนมาช่วยสนับสนุนโฆษณาในรายการวิทยุของเราอีกแรงหนึ่ง จะได้ช่วยทำให้เรารู้สึกอุ่นใจ และเบาใจขึ้น”

(บันทึกความทรงจำเมื่อวันจันทร์ที่ 15 มิถุนายน 2563)